به نام خدا
هر سال که می گذره نماد تازه سازی دنیا و طبیعت، گذر از حوادث و بحران ها، بزنگاه های تاریخ و بعضاً تاریخ ساز، همه و همه نماد هستند. نمادی از طبیعت و قدرت ماورائی اداره ی چهان، کائنات. کائناتی که هر کاری که می کنیم در مقابلش کاری برایمان می کند-دلی که بشکنیم، گره از کاری باز کنیم و یا دلی بدست آریم-. عکس العملی در برابر اعمال ما که هر چه بکاریم همان را درو خواهیم کرد. این کائنات چیز عجیبیه اصلاً. عده ای بهش میگن دست خدا، عده ای میگن چوب خدا، عده ای میگن بارتاب طبیعت و عده ای هم که میگن از هر دست بدی از همون دست میگیری...
خلاصه با گردش روزگار و دوران ها باید ما هم بگذریم از حوادث و اتفاق های خوب و بد، تلخ و شیرین؛ همه و همه در سایه سار نو شدن روز ها به سبب گردش افلاک و کهکشان ها که حودشون هم گردش خاص خودشون رو دارن البته در مقیاش خودشون. خوب همونطور که زمان برای ما مقیاسی از ثانیه ها داره که حاصل جمعش ساعت ها و روز ها رو بوجود میاره. برای کهکشان ها هم سال ما مقیاس بزرگتری داره برای اونا به اندازه ی 33 سال زمینی که کائنات بروز میشه، صور فلکی برمیگردن به جایگاه اولیه ی خودشون و به قولی در مدار قرار می گیرن. -به قول قرآن کل فی فلک یسبحون- حالا این 33 سال در مقیاس اونا و یک سال در مقیاش ما خودش فلسفه ی وجودی خیلی چیزهاست از جمله عمر انسان.
حالا نقطه ی شروع این دَوَران و گردش چرخ برای هر کس فرق می کنه که همون لحظهی ولادتشه که طی طریق می کنه به نحوی و مسیر زندگی خودشو طی می کنه. همه ی این ها بهانه ای شد تا در این روز خجسته گذری کنیم از 29 سال طی طریق و رفع خستگی کنیم از مسیری که آمدیم و در سالروز آمدنمان در خود بهاری ایجاد کنیم و انقلابی درونمان ولو با ایجاد یک صفت نیک و ترک یک صفت بد.
امروز سی ام دی ماه بهانه ای شد تا نگاهی به عمر رفته و راه پیش رو در روزهای آغازین بهاری دیگر از عمرم بیاندازم. بهانه ای برای نوشتن این مطلب در روز تولدم در آخرین سال از قرن.
شاد و پیروز و پر امید باشید/ حاجیلو سی ام دی ماه 1399.