انسان در قرآن، از طرفی مورد ستایش بسیار و از طرف دیگر مورد نکوهش بسیار
واقع شده است، به این معنی که بواسطه استعداد فطری خود می تواند راه خیر و
کمال را بپوید یا راه شر و نقص را برگزیند زیرا او مکلف و مسئول است. در
اسلام هر فرد و هر جماعت مسئول کار خود است. نه کسی را به گناه دیگری می
گیرند و نه مردمی را به گناه مردم دیگر (طور/52 و بقره/134). در
قرآن، انسان به عنوان گرامی ترین خلایق وصف شده است: «ما فرزندان آدم را
کرامت دادیم و آنها را در دشت و در دریا برداشتیم و از چیزهای پاکیزه به
آنها روزی دادیم و آنان را بر بسیاری از آفریدگان خویش برتری دادیم.»
(اسراء/69) «انسان را به نیکوترین قوامی (سرشت و انگاشتی) آفریدیم.»
(تین/4) «خدا آنچه را در آسمانها و زمین است مسخر (رام) شما کرد و نعمتهای
خویش آشکارا و نهان بر شما ارزانی داشت.» (لقمان/40) «خدا کاینات زمین را
به خدمت شما گرفت.» (حج/65) لیکن از سوی دیگر انسان به بدیها و مفاسد
و شروری موصوف شده که غیر او بدانها وصف نشده است، زیرا خوبی و بدی درباره
مخلوق غیرمسئول به کار نمی رود. به همین دلیل این مخلوق مسئول، به کفر و
ظلم و طغیان و خسران وصف شده است: «انسان ستم پیشه و ناسپاس است»
(ابراهیم/34) «اگر انسان خویشتن را بی نیاز دید طغیان می کند» (علق/6-7)
«انسان در زیان است» (عصر/2). منبع:http://www.tahoordanesh.com