دو دل

به نام خداهمیشه ما آدما دو دلیم، در واقع همیشه به نحوی بین دوراهی قرار داریم.دو راهی منفعت شخصی و اخلاق مداری.معمولاً توجیهمون هم اینه که آقا کار ما قانونیه و فلانه و ....یا به قول ی بزرگمردی «اون موقع من خودم فقیر بودم و...» و خلاصه از این حرفا.و در نهایت با توجه به توجیهات فوق الذکر، بین دو راهی مذکور راه منفعت شخصی رو انتخاب می‌کنیم.اما واقعاً جایگاه اخلاق تو زندگی ما کجاست؟امیدوارم در هر مرحله ای و در هر پست و سمتی و هر لباسی که هستید با حفظ سمت در لباس انسانیت و اخلاق هم باشید و همیشه بین دو راهی ها  اخلاق رو هم انتخاب کنید.التماس دعا/ یاعلی

انسان در قرآن

انسان در قرآن، از طرفی مورد ستایش بسیار و از طرف دیگر مورد نکوهش بسیار واقع شده است، به این معنی که بواسطه استعداد فطری خود می تواند راه خیر و کمال را بپوید یا راه شر و نقص را برگزیند زیرا او مکلف و مسئول است. در اسلام هر فرد و هر جماعت مسئول کار خود است. نه کسی را به گناه دیگری می گیرند و نه مردمی را به گناه مردم دیگر (طور/52 و بقره/134). در قرآن، انسان به عنوان گرامی ترین خلایق وصف شده است: «ما فرزندان آدم را کرامت دادیم و آنها را در دشت و در دریا برداشتیم و از چیزهای پاکیزه به آنها روزی دادیم و آنان را بر بسیاری از آفریدگان خویش برتری دادیم.» (اسراء/69) «انسان را به نیکوترین قوامی (سرشت و انگاشتی) آفریدیم.» (تین/4) «خدا آنچه را در آسمانها و زمین است مسخر (رام) شما کرد و نعمتهای خویش آشکارا و نهان بر شما ارزانی داشت.» (لقمان/40) «خدا کاینات زمین را به خدمت شما گرفت.» (حج/65) لیکن از سوی دیگر انسان به بدیها و مفاسد و شروری موصوف شده که غیر او بدانها وصف نشده است، زیرا خوبی و بدی درباره مخلوق غیرمسئول به کار نمی رود. به همین دلیل این مخلوق مسئول، به کفر و ظلم و طغیان و خسران وصف شده است: «انسان ستم پیشه و ناسپاس است» (ابراهیم/34) «اگر انسان خویشتن را بی نیاز دید طغیان می کند» (علق/6-7) «انسان در زیان است» (عصر/2). منبع:http://www.tahoordanesh.com